شادان شهرو بختیاری : shadan blog

(22)

رسیدن محمدقلی بیک و محمدعلی مراد به دیوانسرای عباس کیخا

و جویا شدن عباس کیخا احوال حبیب الله خان بابادی

( پدر اسکندرخان را )

***

رسیــدنــد بــا هــم، به دیـوان سرای
بـه بخـت سکــنـدر نهـــادنـــد پــــای

بـه رـسم ادب خـاسـت کیخــا به مهر
گـرفتـش در آغــوش و بوسیـد چهــر

بـفــرمــای گفــتا , بـه چـــادر ســـرا
کــه شــاد آمــدی , شـاد کــردی مرا

کــه شــاد آمــدی پیــر روشن ضمیر
دهــد بــوی نــان , پینه‌ی دست پیــر

بگــفت و نشستنـد , خنــدان دو لب
محـــمـدقلــی , کــوزه‌‌‌ای پُــر رُطب

کـه سـوغــات آورده بــودی ز خُنج
سپـرد خانعـلــی را و بنشست کُنج

نشـــانـیــد , او را وَلـیـخـــان راد
بــه نـزدیـک کیخــا , کنـــار مـــراد

پـس آنگـــاه از هــر دری در میــان
سخـن گفـته آمـــد , ز سود و زیــان

وزآن پـس بـپــرسیـد کیخــا خُـــدای
چـو نـوکــر بیـــاورد قلــیان و چـای

کــه دارنــد آیـــا بــه قلعــه نشسـت
حبیـب خــد ا, خــان بگـشـاده دسـت

محـمـدعـلــی , نـرم بـرداشـت قـنـد
کنــون گفت ؛ در قلعـه‌ی سینی اند

گُمـــانــم کــه از بهــر دیـــدار پـور
بـه دلجـویــی و رِتـق و فِتـق امــور

همیـن هفتـه پـابـوسـی قیس و شیث
بیــاینـد , چـون شــاه یعـقـوب لیـث

پـس از آن محـمدقـلی بیـک , نـرم
بـه تُرکی, زبان در دهان کرد گرم

سراسـر بگـفت آنچـه بایسـت گفت
به رُخ بـر , گُلِ روی کیخا شکفت

جهـان بیـن بگــرداند, سمـت مراد
که‌‌‌ای خوش خبر,‌‌‌ای خردمند راد

نـه امــروز , مــا آمــدیــم سردسیـر
بـه همسایـگـــی تــان شدسـتیـم پیــر

اگــرعهـدمـان , جــاودان بوده است
نه از بیم و از ترس جان بوده است

خـوش آن بـاغـبــانـی کـه لبخنـد زد
هـُـلـــو را بـه انـجـیــر, پـیـونــد زد

چه بـه زیـن کــه بـابـادی و ایـگـدر
بجــای زد و خـورد بـا یـکــدگـــر

بـه سـرمـایـه‌ی "مِهـر اندیش" هـم
بگــردنـد همـسـایـه و خـویـش هـم

نبـایــد چــرا شــاد بـاشـد دو ایـــل
کنـون, بُـرد باید بـه نـزدیک میـل*

دُهُــل کـوب را , تــا بکـوبـد چنان
کــه مـــردم در آیـند در گندمــان*

ادامه در قسمت بعد ...

میل = میل آقداش / ستونی سنگی در گرم آباد

گندمان = نام یک آبادی بسیار قدیمی‌در بروجن

(21)

رفتن سودابه بی بی و نوش آفرین

به عیادت سمن گُل

***

نشستنـد در مَـرق ، یـک دسـتـه ســـار
سگـی زرد , بـرخـاسـت از جـوکنــار

بچـرخـانــد , تـا سَـمـتِ دُبّـــا ســَـرش
روان دیــــد , ســــودابـه بـا دخـتــرش

زمیـن بـو کُنان , تیـز جَستی چـو تیــر
دُم افـراختـه , ســر فکــنــده بـه زیــر

بـه زردی , گمان بـود ، شیر نر است
بـه دنــدان ، گمان, گُرگ آهو در است

قـَـــوی پـنجـه هـــای پلـنـگ افـکــنـش
بـدیــدی , شُــدی گـرگ , لرزان تنـش

شـتـابــــان بیـــامــد بـه سـمـت فــــراز
بـه نـزدیــک ســـودابـه و ســـرو نــاز

بـه مـــادر , ببیـن گفـت نـوش آفـریـن
زبــان بسته سگ را پُـر ازخون جبین

چه می‌شُــد , وفــا جــاودان تــر بُدی
عمـو خـانعــلـی , مهــربــان تــر بُدی

چــو بشنیــد مــــادر، تـکـــان داد سـر
بـه رفـتـن , قـــــدم کـــرد آهســتـه تـر

بـه نـوش آفــرین گفت ،‌‌‌ای خوشگلم
به یــزدان , کـــه من خود بِرِشته دلم

خــُدا شــاهد اسـت‌‌‌ای گــل بـاغ مـــن
نبـاشـد کــم از تـو ، غـــم و داغ مـــن

چــرا گــز کُــنـم عُـمـقِ ایــن درد را
کـــه دانـــــم ,غُــــــرورِ دلِ مــرد را

دل مـــرد , کنـدوی پُــر روزن است
که هر روزنش،لانه‌ی یک زن است

همین بـس, کـه در کـسوت مـــادری
نــزد , هـیـــچ زن لاف پیغـمبـــری

وفا چیست؟ مهری که جوشد به رگ
چه در قـلـب آدم ، چـه در قـلب سگ

سگ است آنــکه بی مُــزد یـاری کُند
خــورد لُقمـه‌‌‌ای ، جـــان سپـاری کُند

نبــودی اگــــر ,مهـــر بیــزان بـه دُم
بـه دنیـــا , وفـــا می‌شُدی گور و گُم

در ایــن گفتگو ـبود , کــآمد بـه پیش
قِــزل نارگُــل , دُختِ جیـران باخیش

ادامه در قسمت بعد ...

(20)

رفتن محمدفلی بیک و محمدعلی مراد

نزد عباس کیخا ایگدر

***

چو قلیان کشیدند و شُد صرف چای
شُـدنــدی شـرفـیــاب کیـــخا خُـــدای

بـه دُبـّا , سراپـــرده‌ی خـــان بُـدی
فـــرودست آن , چشمه جوشـان بُدی

بـدون کَهَــر هـــر دو رفتـنـد و بـور
کـه از نـیـم فرســخ, نبـودی بـه دور

سراپــــرده‌ی خــان بـر افــــراشـته
بـه روی دو دَه , تـیـرک کـاشـتـه

طنابـش بــه میخـــی اگر بیخ داشت
عمـودش , چهل کوبه‌ی میخ داشت

بـه پهـنــا , بـزرگ و بـه بـالا بلـنـد
پُـر از مَـفـــرش و پرنیــان و پَـرنــد

ز هـــر رَشـمه آویخـتـه زوج و فرد
به تـرتیـب , مَنگوله‌ی سُرخ و زرد

یکــی در میـان , گُمپُل زرد و سُرخ
چو بر طرف جو نوگُـل زرد وسُرخ

تـو گفتـی , فـروغ ستاره ست و ماه
بـه پیـشــانی ســایــه ســـــار سیــــاه

سـراپـــرده‌‌‌ای بـود, پُر زیـب و فَر
نشـستـنـگــه , ســَــرور ایـگــــــــدَر

بُـدی نیـمــی از‌‌ان‌, حَرَمخــانه اش
حَریـــم زن و دُخــت فــــرزانـه اش

فــرودست آن , مَطبـخ خــــان بُـدی
کـه نعمت در آنجا, فــــراوان بُـدی

سَـراپـــرده ای بـود , پـاییـن تـرش
نِشیمـنگـــــه , کُلـفـت و نـوکــرش

بُرون شُد از آن خانعلی خان به خشم
کـف دست را , سـایـه بـان دو چشم

بـکـــرد و بیـــــامـد همــی پیـشـبـاز
کـه خـان را , برادر بُد آن سَرفراز

بـه چـــادر دَرون , بود نوش آفرین
بـه نَظّـــاره , بنشستـه روی زمیـن

سگــی زرد , در سـایــه سـار بُهون
دو تــا چشـمِ اوچشمه‌‌‌ای پُر ز خون

چو تیـر از کمـان تیـزجستی ز جای
که بیگــانه را , بر درد دست و پای

به سنگــش چنــان خانعلی کوفت سر
کـــه رو سمت کُه کرد وجان بُرد در

بپُـرسیـد ( عبــاس کیخـــا ) فُــــلان
ببیـن کیسـت ؟ گُفتـــا ولیخان به خان

محـمـدقُـلی بیـک بـا فضــل و داد
و دیـگــــر , مُحـمـد عــلــی مُــــراد

بیــــاینــد دارنــــد , سَـمـتِ فــــــراز
کنــون خـانعلـــی رفتــه است پیشباز

فـَـــرا خــوانـد , سـودابه ریحـانه را
بِکِــش گُفـت " سِـتـر حــرمخـانـه را

دده مطبـخــی , زود بـرخـــاســتـی
سـراپــرده را چـون گُـــل آراستـی

بـر آتــش , کمـی دود کـردی سـپنـد
ببسـتـــی در ِ آغــــــل گـوسـفـنــد

نشستی پُـر از غیض ,نـوش آفــریـن
پُـراز خشم و نفرت پُرازبُغض وکین

دو نـرگس حـزیــن و دو ابـرو دژم
سـر زلـف را , داده بـا غیـض خـم

بـه دل داشـت , آشوبی اندر نهفت
تحمّـل نکـــرد و بـه مـــــادر بگُــفت

عـمو خانعلی را به دل , رحـم نیست
سرِ سـوزنی , در ســرش فهم نیست

گُمانــم که مغزش هم ازکهگِل است
و در سـینه اش سنگ جای دل است

زبان بسته سگرا چنان کوفتسنگ
کـه اُفتــان و خیزان بشُد سَمت تنگ

چو بشنید (سـودابـه بـی بـی) چنــان
بـه نـوش آفـرین گفـت‌‌‌ای نـور جان

عمــو را اگـر هسـت , کــردار بَـد
چرایـــی, تـو اینسان بـه گفـتـار بَـد

اگـــر بَد یکـی , یا اگر بَد صد است
بَد از هر که صادر بگـردد بَد است

نـــدارد بَـد انـدیــش , پـنـــدارِ نیـک
زبـانش , نچـرخـد بـه گفـتـار ِ نیـک

فسـادی اگـر هست , از ریـشه است
بـد و نیـک , فــــرزند انـدیـشه است

چو گــردیـد , پنــــدار و گـفتــار بَـد
رَود آدمــــی , سَـمـت ِ کـــردار بَــد

وزآن پـس , گرفتش درآغوش تنگ
بـبـوسـیــد آن چهـــر عـنـّاب رنــگ

دَده مطبخی , همـچـو مـــادینـه یـوز
بـه دستش , یکــی مَنـقل عـود سـوز

بـه تُـنـدی بیــــامـد, بـه تُندی برفت
درون سَماور , کمـی ریخـت نـفـت

بـه خنـده تـکـــان داد سودابـه دست
بـه گِـردِ ســر خـود قـالاقـــی ببست

خفـه کـرد مـــا را , بِگُفت این جَهود
ز بس کرده است عُــود و اسفند دود

بگـفت ایــن و از جـــای بـرخـاسـتی
دگـــر بـــاره , ریحـانـه را خـواسـتی

تَـکــانـــــدی قـــِر دامــــن و آسـتـیـن
بـه پـا خـیـز , گُفتــا بـه نـوش آفـرین

که دُخت ولیخان مریض است و زار
کمـی , گُـل برنجـاس و ختـمـی بیــار

چـو ریحــانـه آمــد , بدو گفـت بـاش
ز مطبـخ غـــذای شبــانـان بـه قــاش

هـم اکنـون بگـو , تـا فـرسـتنـد پیـش
کـه تــا همچو گُرگان نخوردنـد میش

شبـان , گـر گُرسـنـه بمــاند شَراست
هــم از گُرگ قُـرتـاپَـسـی بدتـر است

نیــــازی اگــــر بـود , بفـرسـت پِـی
کـــه رفتیـم , پُـرســیـدن حــــال وِی

ادامه در قسمت بعد ...

(19)

پذیرا شُدن محمدقلی بیک, محمدعلی مراد را

و مُشرف شُدن عباس کیخا به گرم آباد

***

وزآن سـو , مُحَــمّدعلی تـاخت نَـرم
بـه شـش نـاحیـه , سَمـتِ آبـاد گــرم

چه زیبـاست ,در گنـدم و یونجه زار
نـوای دل انگــیـز گنجشک و ســـار

زمـین پـُر گل و سبـزه بـود و نبات
زهر چشمه آبی روان چون فـُرات

درختــان انـگــور , خـوشـه بـه بـار
چـو منصـور حـلاج, بـر روی دار

هـوا بـود , چون نـافه‌ی مُشک بیـز
زمین بود , چون نـاقه‌ی صبح خیز

شقـایق , چو مستـان گــرفتـه اَیــاغ
غزلخوان به کُه کبکو قُمریبه باغ

کنـــار بُنـه , رو بـه قـبـلـه نشسـت
کمــر سِفـت کرد و عَرَقچین ببست

بنوشـیـد , از کــوزه ای آب ســرد
وزآن پس درو کرد و هِی بافه کرد

***
دو سـاعـت همی‌مـانـده تــا نیمروز
روان , خسـتـه از آفـتــاب تــمـوز

کشیـدی هــم از پُهلَک و بافه دست
کـه هنگــامه‌ی کـار اسکندر است

ز دُبـّـا , بــه قُرتــاپســی تـاخـتـــی
نظــر , سمـت (شِـنـلو ) بیـنداختـی

پـراکنــده در دشـت , دیــدی شُتُــر
عَـلَفـچَـر هـــم از گـله‌ی میش پُـر

ز بسـیـاری سـایــه ســار سیــــاه
پشـنگ اسـت گُفتـی در آوردگـــاه

و یــا لشـگـــر شـــاه افــراسـیـاب
به جیـحون زده خیـمه آنسوی آب

بـه قُـرتـاپسـی تـاب دادی عُــنــان
ز هر خیمه بـرخـاستی بــوی نـان

ســراپــرده‌‌‌ای بــر درش بُور بود
کـم از نیـم فـرسـخ از او دور بود

بـدیــدی چـو آن چــادر و بُـور را
بـدادی بـــه دل وعـده‌ی سور را

کجـــا نـان امــروز من آجر است
مُحَـمّد قُـلی بیـک در چــادر است

چوشُد دور نزدیک و نزدیک دور
کَهَر شیهه سر داد و سُم کُفت بور

زنی , مشک میــزد بـه پـای مَـلار
سگـی جَست , کـز او درآرد دَمـار

ز سُــم کُفـتـن بُـور , روی زمــین
مُحَـمَــدقُـلــــی بیـک چــادر نشیـن

بدانست , بیـگانه ای بـر در است
یقیـن داشـتـی پیـک اسکـــندراست

بُـرون کـرد از چـــادر خویـش سر
به راهم تو را گُفت چشم ,از سَحَر

چــرا اینهمه وقت , دیــر آمـــــدی
مگر خورده‌‌‌ای نـان و سیر آمـدی

پیـــــاده مَشــو , کـآمــــدم پیشـبـاز
بمـــان تـا بیــارم دُهُل کوب و ساز

بـه پـاسـخ , مُحَـــمَّدعــلــــی مُــراد
بگُـفت و ز زیـن بر زمین پـا نهـاد

پلنگی گُرُسنـه بـه کُـه بــر شُـــدی
ز بی طاقتــی هوشش از سر شُدی

بــه سختی, قدم بر قدم میگــذاشت
گـُرُسنــه بُـد و نـای رفتــن نـداشت

یکی دید , گفتـا" پلنــگ را تو باش
پـدرسوخته خوردسـت , بسیار لاش

بـه پـاسـخ مُحَـــمَّدقُـلــی بیـک گُفت
از آن پس که گُـل از گُل او شکُفت

کـه خـوش آمــدی پیــر بسیــار فَن
نهــادی قــــدم بـر ســـر چشــم من

چو مهمــان یکــی باشد و دست پُر
تـوان کُشـت در پیـش پـایـش شُـتُـر
***
چو در سـایـه بــا هـــم گرفتند جای
(گَلین باجی ) آورد قـلیـان و چــای

کمـی در سمــاور همی‌ریخـت آب
چو می‌رفت سر وقت نان و کباب

نگـاهی بـه دُبّــا , نگـاهی بـه شوی
بینـداخــت , آن شـاهـد مـاهــــروی

بـه تُـرکـی بگُفـتـا بـه آزرم و شرم
کـه ( عبـاس ِ کیخـا ) به آبـاد گرم

بـه بخـت سکنـدر , فرود آمــدست
کـه هنگـــام جشن و سرود آمدست

بـه دیــوان نمـودست اکنون جُلوس
ضـرورت بُـوَد رفتـن دست بـوس

پـس از آن گرفـتی بـه تُنـدی کـنـار
برفـتـی بـه سـروقـت نـان و نـاهـار

مُحَـمَّـدقُلـــی بیک , خنـدیـد و گُفـت
کُنون سنگمُفت است و گنجشکمُفت

نه تنها هُما , سایه اش بر در است
کــه اقبــال , اقبــال اسکــندر است

ببـــایـد , بـه رســــم ادب پــا شُـدن
بـه خـدمــت شـرفیـاب کیـخـا شُـدن

ولیـکــن روا نیست , کـردن شتـاب
شکــم کِی شکیبد, ز نــان و کبـاب

گُـرُسـنـه , ز تـدبیـر بیـگـــانه اسـت
کــه بغـدادمــان پاک ویــرانه است

چه بهتر , بـه جـان منت جان کشیم
بـه سیخی , کبـابی بـه دنــدان کشیم

پس از آنـکـــه بغـــداد , تعمیـر شُد
ببــایـــد , بــه دُنـبــــال تـدبـیــر شُد

دو بـا هـــم , بــه بــالای دُبـّا رویـم
بـه دیـــدار (( عباس کیخا )) رویم

ادامه در قسمت بعد ...

(15)

رفتن اسکندرازدُبّا

به قلعه‌ی امامزاده قیس (امام قیس)

***

وزآن پس پُر از نـاله و سـوز و آه
بـرفت و بـه سـر کـج نهــادی کُلاه

چو رامین ِدرمــانده از عشق ویس
روان شُـد بـه سمت امـامـزاده قیس

به ناله همی‌گفت , بـا سوز و درد
نگــاهی بـه پشت سر خویش کـرد

همــه خـاک ایــران بگشـــتــم همی
چـو دُبـّا , ندیــدم بـه ایــن خُــرّمی

دلـــم را مگـــر مالک عشق خواند
کـه آخـر سَـرم , سوِی دُبّـا کشـاند

نمی‌دیـدم‌‌‌ای یار , حتی به خواب
که در روی تو, روزیای ماهتاب

تماشـــای آن روی زیبـــا کنـــم
چه این که رسد ,چشم خود واکنم

تویی آنکــه خورشید کیهان فــروز
ببـوسد رُخـت را, بـه هنگـام روز

تویی آنکــه داری بـه هنگـام شب
گــلِ بـوسه‌ی مـاه , بـر کُنج لب

نگـــارا , تویی بهتریـن عشق من
تـویـی اولیــن ، آخـرین عشق من

همانی تو آنکس کـه چون دیدمت
بـه یـک دیــدن از جان پسندیدمت

تـو را دیـد چشمم , چو مـاه تمــام
به چشمم , نمودی صنـوبـر خرام

به من رُخ نمودی چوحور بهشت
فکنــدیـم در بــــــازی سرنـوشـت

بـه دل گفتم این دخت چوپان مرا
کشـانــد بـه دشت و بیـابــان مرا

زچشمت بخواندم که دل را اسیر
به همراه خود می‌بری گـرمسیر

(16)
احضارکردن اسکندر
آمُحــمـد علــی مـــراد را

و فرستادنش به نزد بی بی سودابه
***

بـه دُبــّا یکی کِشت میکــرد شـاد
ز بـابـادی و از تبــــار مُــراد

( مُحَـمد علـی ) بود او را بـه نام
میــــان همـه , صـاحـب احتـــرام

کُهـن گشتـه‌ی سال و اندیشه بـود
درآن مُلک دهقانی اش پیشه بـود

شـنــاســــای بـابــادی و ایــگـــدر
بُـدی و در آن مُـلک بـودش گُــذر

سکندربخواندش به نزدیک و گُفت
بـه دل , آنـچـه را داشتی در نهُفت

کـه فـــردا بــه دُبـّـا بـه وقـت درو
دلـی را , کــه امـــروز دادم گـِرو

بـرو تـــا مگــر بــاز بستــانی اش
کــه تـــا داغ بنهـم بـه پیشـانی اش

که امـــروز در پیش چشمـان من
بپیچیـد ســر را , ز فـرمــان من

چه گویـم , که ناگفته از رنگ من
تـوان خواند , حــال دل تنـگ من

قـرار مـن امـروز از دسـت رفت
دلم , در خـَـمِ دلبــری مست رفت

یکی نَــل دیـدم , رُطب بار داشت
چه نَخلی!رُطب خواهِ بسیار داشت

یکــی سرو دیـــدم , خرامــان بُدی
چه سروی! که چون ماه تابان بُدی

از آن دم که مهـرش طلب کرده ام
ز جـانـم رَمَـق رفتـه , تب کرده ام

دلـم , دستِ تُرکی بُریـده پَــل است
زِ داغ غمش دل پُر از تـاوَل است

پسنـدیـــدم از بـــاغ کیــخا , گُــلی
تـو خـود دانــی و آ مُحــمدقُلــی

دلم , داغ دیــدست" غمخوار باش
پــدروار , پی جوی این کار باش

سکندر کنون زار و درمانده است
تورا دست بوسد که درمانده است

اگــرچــه نبینی بــه ابــروم , خـم
بـه سیـنه , چه سنگین بُوَد بار غم

هم از جانب مـا بـرو , پیـک باش
رهـیـن مُحـمـــدقـُلـــی بیـک باش

وزآن پس, چه نیکوست برخاستن
شُدن نـزد بی بی, به گـل خواستن

سَر ِ بافـه بـایـست , سنـگـی نهـاد
وگـرنـه , پـراکنـده گــردد بـه بـاد

محـمدعلی" گفتش‌‌‌ای نــور جــان
نمـک گیـر نانم , نمـک گیـر نان

به چوقایمن هست تا پشم وکُرک
چه غم داری از دخت کیخایتُرک

تـوان دختــر شــاه را بـرگــزیــد
بـه تـدبـیـر پـیــران به ریش سفیـد

ازاکنون,از این دَم تو مَسرور باش
پِـی شــال و انگشـتـر و سـور باش

مخور غـم , که دارند پیران شِگِرد
تـو از من بخـواه , دختـر یـزدگـرد
ادامه در قسمت بعد ...

(14)

مُغازله‌ی دختران

و رشک بُردن رودابه بر نوش آفرین

***

وزآن سوی , معشوقه‌ی نـوش لب
پُرازشور وشوق و پُراز تاب و تب

رَهـا چون شُـد از قیـدِ صیـاد و دام
بـه هـمــراه مَه طلعتـان در خــرام

هــم از چشـمــه‌ی آب قُـرتـــاپـسی
به تـاب و تـب و شـور و دلواپَـسی

بـرفـت و بـرفـتنـــد جیـش فــریـب
به بازی و تنازی و رَشک و ریب

برفت و دلش , سـر به فرمان نبود
بـه دل, داغ ایـن, کمتر از آن نبود

تو گُفتـی , به زیرِ لب آهستـه سَرو
چو می‌دید , پَر می‌کشیـد آن تَذَرو

بگُفتــا : مَــرو‌‌‌ای سیـاوش جمــال
نـدارد دلــم , تـاب رنــج و مــلال

غُبـــاری کــه از سُمِ اسبت بِجَست
چو ژوبین وَحشی , به قلبم نشست

بمان , تا به پایـت , به جـانـم همی
همیشـه , یـک عاشق بمـــانم همی

سَمَن گُل که پِی بُرده بودش به حال
هم از رنگ وی,خوانده بودش خیال

بیـــامــد بگُفتــا , بــه نوش آفــرین
کــه‌‌‌ای قبــلۀ عاشقـان , بـر زمیـن

نــداری تو در حُسن و خوبی مثال
پَــری هم ندارد , چنین خَط و خال

زِ ییـلاق داری تـو تـــا گـرمسیـر
بــه زنــدان گیسوت , صد دل اسیر

ولی اینـکـه امــروزت آمــد به پیش
و خورد از سَرِ مــارِ زُلفِ تو نیش

چنــان کــه منش دیــدم‌‌‌ای نیکبخت
سِـــزَد گر به شـاهی نشیند به تخت

ندیـدی , کـه چون آمـد از گرد راه
ندانست , کـز سَــر فتـــادش کُـلاه

ندیدی , که چون او زِ باره بجست
صَنـوبـر بـه پـیش قـدش بود پَست

چو شمشــــاد , بـالای او دلپــذیــر
چو خُلد بَرین , صورتش کـم نظیر

به پرویـز مانَـد , تو گویی به چهر
تو شیرین وَشی , او خداونـد مهر

ببایـسـت , پَـروردنـش زیــــرِ پَــر
که خورشیـد را, مــاه بایـد به بـَر

ندیـدی , لبش تشنه‌ی قنـد توست
نگـاهش ندیــدی کــه پابند توست

چنیـن که تو را دید و مفتون بشد
کـجا قیس, اینگــونه مجنون بشد

یک امشب به سختی اگرجان بَرَد
به(جان کندن این عُمر) پایان برد

بیـامـــد فـریبـــا شتابــان بـه پیش
بـه دامان او دوخت دامان خویش

ببوسم تو را گُفت من نـاز شصت
که آخر سَرَت , نرگسِ نیمِه مست

به یغمای دل , کـار خود را بکـرد
هم از رَشک شُد روی رودابه زرد

بگُـفـت‌‌‌ای فَریبـــا ، فَریبــا سُخَـن
چـرا بــر زبـان آوری چون سَمَن

چو مجنون, دل او کجا بـود پـاک
کجا می‌توان سیـر چیدن ز تاک

چوبیژن,سرش مست وبی باک بود
نگـاهش چو رامین , هوسناک بود

دَدِه مَطبخی, مَشک بر روی دوش
بِبُـرد و بـه رودابـه گُفتــا خموش

منم , آن که بُردم از او هوش را
چو بنمودم او را , بر و دوش را

نبینی , چِکَد خون زِ مُژگـان من
بـه قلبش نشست است , پیکان من

چه دانست آن شوخ نرگس پرست
که از تیـر مُژگان من کس نجست

سَمَن گُـل بخندیـد و رودابـه گُفـت
سیــاها چـرا می‌زنی حرفِ مُفت

مگــر خورده باشد همی‌مغز خـر
کــه او را بــه روی تـو باشد نظر

شنـاسـای غیـری , زِ ده فـرسـخی
کـه زاغ است این , یا دَدِه مَطبخی

فریبــا بـه سـُخــره , درآورد اَشک
بَدَت ناید ازمن چه پَشم وچه کشک

گرفتــم , تـو را بـرگُـزینـد هَـمی
بـه باغت , چه داری بچینـد هَمی

سَحَرنـــاز , بـا وی بـه آواز گُفت
به طنـازی و غمزه و نـاز گُفت

نه بــادام چشمی‌, نه سیمین بـدن
نه مُشکین کَمنـدی , نه شکر دهن

بـه کُلـفت , دگر بـاره رودابه گُفت
زبــان کـرد جــارو و آبش برُفت

سَرِ صحبتش گرچه بودی به ایـن
ولی طعنه می‌زد بـه نوش آفرین

عـزیــزم , تصور غلـط کـرده ای
خیالش تو بـر عکس , پرورده ای

به چشمش رُخت , آل زنگی نمود
کُنـد امشب از هولت اِسفـنـد , دود

تورا دید و برزین چنان کوفت مُشت
که لعنت به من باد و , برهفت پُشت

اگــر بار دیگــر پـس از سـال سی
گُــــــــذارم بیُفتـد , بـه قُـرتـاپـسـی

به وی گُفت کُلفت چه گویی عَجوز
سـیاهـم , نه مثــل تـو کَفتـار پـوز

برنجیـد رودابـه , چون این شنُفت
بدوگُفت :‌‌‌ای زشت جویـای جُفت

زِخورد و زِخُفت پروراندی سرین
سُـرِین و سـَرت را بکوبم زمین

گُمان کرده‌‌‌ای چون تـو پَتیـاره ام
و یــــا کلفتـی , آستـیـن پـاره ام

نـه رودابه اَم گر نخواهم بـه قاش
بـه چاکـت کُنــم , میلـۀ آقـــــداش

به رودابه نوش آفرین گُفت: بَـس
چــرایـی چـو ابلیـس , آتـش نَفس

نیــایَـد بَدَت , چـون تُرنجی گُلــم
بِرَنجی و خـواهی نَرنجی , گُلــم

بَدَش گُفتـی و چـون بگُفتــا بَـدَت
نکــردی شکیب و گــران آمَـدَت

بـه ابرو چو رودابـه انداخت خَم
سَمَن گُل به کُلفت بگُفت‌‌‌ای ستم

قَشنگ است کبک و بخواند بهـار
سیـاهست زاغ و کُنــد قــارقــار

بگُـفت این وآمد شتابان به , پیش
ز پهلو گرفتش , به انگشت نیش

بینـداختـی , مَشـک را بـر زمـین
فریبـــا بخندیــد و نـوش آفریـن

بدو گُفـت کُلفت , چه کردم چـرا
غمیـن کرده‌‌‌ای گفت رودابـه را

به کامت زبان , دیو آدمخوراست
نداند کجا با چه کس دَمخور است

غمین گشت کُلفت , به دل نرم شد
سَمَن گُل , پُر از شرم و آزرم شد

همی‌مَشک بر روی دوشش کشید
نشـانـی زِ رودابـه جُسـت و ندیـد

به نوش آفرین گُفت : رودابـه کو
کُجـا رفت , آن خوشگــل تنُد خو

نَدانم کُجا رفت ، گُفت‌‌‌ای شگفت
یکی گُفت , دامـن به دندان گرفت

هم ازخشم دامن به دندان گُریخت
چو آهوی وَحشی شتابان گُریخت

ادامه در قسمت بعد ...