(22)
رسیدن محمدقلی بیک و محمدعلی مراد به دیوانسرای عباس کیخا
و جویا شدن عباس کیخا احوال حبیب الله خان بابادی
( پدر اسکندرخان را )
***
رسیــدنــد بــا هــم، به دیـوان سرای
بـه بخـت سکــنـدر نهـــادنـــد پــــای
بـه رـسم ادب خـاسـت کیخــا به مهر
گـرفتـش در آغــوش و بوسیـد چهــر
بـفــرمــای گفــتا , بـه چـــادر ســـرا
کــه شــاد آمــدی , شـاد کــردی مرا
کــه شــاد آمــدی پیــر روشن ضمیر
دهــد بــوی نــان , پینه‌ی دست پیــر
بگــفت و نشستنـد , خنــدان دو لب
محـــمـدقلــی , کــوزه‌‌‌ای پُــر رُطب
کـه سـوغــات آورده بــودی ز خُنج
سپـرد خانعـلــی را و بنشست کُنج
نشـــانـیــد , او را وَلـیـخـــان راد
بــه نـزدیـک کیخــا , کنـــار مـــراد
پـس آنگـــاه از هــر دری در میــان
سخـن گفـته آمـــد , ز سود و زیــان
وزآن پـس بـپــرسیـد کیخــا خُـــدای
چـو نـوکــر بیـــاورد قلــیان و چـای
کــه دارنــد آیـــا بــه قلعــه نشسـت
حبیـب خــد ا, خــان بگـشـاده دسـت
محـمـدعـلــی , نـرم بـرداشـت قـنـد
کنــون گفت ؛ در قلعـه‌ی سینی اند
گُمـــانــم کــه از بهــر دیـــدار پـور
بـه دلجـویــی و رِتـق و فِتـق امــور
همیـن هفتـه پـابـوسـی قیس و شیث
بیــاینـد , چـون شــاه یعـقـوب لیـث
پـس از آن محـمدقـلی بیـک , نـرم
بـه تُرکی, زبان در دهان کرد گرم
سراسـر بگـفت آنچـه بایسـت گفت
به رُخ بـر , گُلِ روی کیخا شکفت
جهـان بیـن بگــرداند, سمـت مراد
که‌‌‌ای خوش خبر,ای خردمند راد
نـه امــروز , مــا آمــدیــم سردسیـر
بـه همسایـگـــی تــان شدسـتیـم پیــر
اگــرعهـدمـان , جــاودان بوده است
نه از بیم و از ترس جان بوده است
خـوش آن بـاغـبــانـی کـه لبخنـد زد
هـُـلـــو را بـه انـجـیــر, پـیـونــد زد
چه بـه زیـن کــه بـابـادی و ایـگـدر
بجــای زد و خـورد بـا یـکــدگـــر
بـه سـرمـایـه‌ی "مِهـر اندیش" هـم
بگــردنـد همـسـایـه و خـویـش هـم
نبـایــد چــرا شــاد بـاشـد دو ایـــل
کنـون, بُـرد باید بـه نـزدیک میـل*
دُهُــل کـوب را , تــا بکـوبـد چنان
کــه مـــردم در آیـند در گندمــان*
ادامه در قسمت بعد ...
میل = میل آقداش / ستونی سنگی در گرم آباد
گندمان = نام یک آبادی بسیار قدیمی‌در بروجن
